فیزیکدانان سیاره‌ای کشف کرده‌اند که ۴ خورشید دارد.

هر ستاره دارای دوره عمر می‌باشد که بسته به نوع ستاره متفاوت است. ستارگان حجیم با نور بیشتر و حرارت زیاد عمر کوتاهتری نسبت به ستارگان کم نور و کوچک دارند. پایان عمر هر ستاره بستگی به میزان ذخیره هیدروژن در آن دارد. زمانی که هیدروژن درون ستاره‌ای پایان یابد هلیوم تبدیل به سوخت اصلی می‌شود و می‌سوزد.

بیش از ۴۰۰۰ سیاره‌ی خارجی به دور یک ستاره مانند خورشید می‌چرخند. متخصص فیزیک نجومی، دکتر «مارکس موگرار» از دانشگاه «فردریک اسکیلر» آلمان، چندین سیاره با سیستم چند ستاره‌ای کشف کرده است. فیزیکدانان در این زمینه باور دارند که تلسکوپ فضایی اطلاعات دقیق ارائه می‌دهد.

بیشتر سیارات کشف شده 2 خورشید دارند ولی برخی سه یا چهار خورشید نیز دارند. ۱۵ درصد این خورشیدها یک ستاره‌ همراه دارند. این ستاره‌ها فاصله‌ای حدود ۵ برابر بیشتر از فاصله در سیستم‌های معمولی دارند. موگرار میگوید: «این عوامل نشان می‌دهد سیستم چند خورشیدی، ساختار سیاره و هم‌چنین رشد مدار آن‌ها را تغییر میدهد.» دلیل اول آن می‌تواند تاثیر جاذبه‌ی ستاره‌ی همراه بر گاز و غبار مداری که سیارات در آن به دور خورشیدشان می‌چرخند، باشد.

دلیل دیگر می‌تواند تاثیر جاذبه ستاره‌ی همراه بر حرکات سیارات به دور خورشیدشان باشد. هر ستاره دارای دوره عمر می‌باشد که بسته به نوع ستاره متفاوت است. تولد ستارگان در ناحیه‌هایی از فضا که نام سحابی دارند صورت می‌گیرد بدین صورت که ملکول‌های هیدروژن که در ناحیه‌های بزرگی از فضا پراکنده هستند آرام آرام به هم نزدیک می‌شوند و زمانی که ستاره به تعادل هیدرودینامیکی برسد پیش‌ستاره و زمانی که بتواند همجوشی هسته‌ای انجام دهد تا انرژی خود را آزاد کند یک ستارهٔ رشته اصلی به‌شمار می‌آید.